Μαρτίνι, Τζιοβάνι Μπατίστα

(Giovanni Battista Martini, Μπολόνια 1706 – 1784). Ιταλός συνθέτης και θεωρητικός της μουσικής. Μπήκε στις τάξεις των φραγκισκανών μοναχών και χειροτονήθηκε ιερέας το 1722. Σχετίστηκε με τους πιο φημισμένους μουσικούς της εποχής του (Γκλουκ, Ραμό, Ταρτίνι, Μότσαρτ) και υπήρξε σεβαστός μορφωτικός σύμβουλος ισχυρών προσωπικοτήτων της εποχής του (του Φρειδερίκου του Μεγάλου, του Φρειδερίκου Β’ της Πρωσίας, του Κλήμη ΙΔ’). Ανάμεσα στα θεωρητικά έργα του ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν εκείνα που τιτλοφορούνται Κανόνας των οργανιστών για να συνοδεύουν το «σταθερό βάσιμο» (1756), Οδηγός ή θεμελιώδες δοκίμιο αντίστιξης, (1774-75), Ιστορία της μουσικής (1757-81, 3 τ.), την οποία, μετά τον θάνατό του, συμπλήρωσε ο μαθητής του, πατήρ Στανίσλαος Ματέι. Συνέθεσε ορατόρια (Η ανάρρηση του Σολομώντα στον θρόνο του Ισραήλ και Άγιος Πέτρος), αντιφωνάρια, λειτουργίες, ψαλμοί, μοτέτα, ιντερμέδια για θέατρο, σονάτες, κοντσέρτα κ.ά., στα οποία συνοψίζονται εντυπωσιακά όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της σχολής της Μπολόνιας του 18ου αι., δηλαδή εγκυκλοπαιδική εκλεκτικότητα, αντιστικτική ικανότητα και μεγάλη μορφική πείρα. Ο Μ. είναι γνωστός και ως πατήρ Μαρτίνι (padre Martini).